SzMatka i papusio – czyli jak zjebać sobie rodzicielstwo

        Cudów owych jest dwójka, albowiem nieszczęścia zawsze chodzą parami i jako że niedawno był dzień szMatki, a niedługo będzie dzień papusia, więc opiszę, jak to nie powinno absolutnie wyglądać, ponieważ obserwuję niejako na bieżąco, najgorszych z możliwych rodzicieli.

        Właściwie to nie rodziciele, a odzwierzęcy płodziciele, bo rodzic to ktoś odpowiedzialny, a płodziciel… no to na przykład bezdomny kundel posuwajacy byle sukę, a ta wydalająca na chodnik byle szczeniaki.

        Najgorsze, że najgorsi domagają się największego szacunku!

        Za nic…

        A właściwie za coś: za to, że ich się nie liże po stópkach, na kolankach, tak jak tego wymagają w swoim megaegocentryźmie. 

        Pół biedy, gdy egocentryzm takich patologicznych jednostek jest wcelowany w obcych – obcy może uciec.

        Gorzej, gdy tacy zaprzańce spłodzą potomka…

        …i traktują go gorzej niż psa, czy byle rzecz… Bo im się należy! Bo to ich własność!

       Wtedy narasta nienawiść i puszczają pędy małe hitlerki…

       Bo tak ich nawożono.

       Weźmy chociaż taką patologiczną matkę: oprócz najgorszego z możliwych - charakteru neurotyczno-histerycznego, ma też dodatkowo wkurwiającą przypadłość: Nie zna się na niczym. Nie zna się na polityce, gotowaniu, modzie, kulturze, historii, ŻYCIU przede wszystkim.

       Ale poucza wszystkich dookoła, z dzieciem swym najpierw – bo to jej własność. 

       I wiek jej płodu nie ma nic do rzeczy.

1,791 odsłon(a), 2 odsłon(a) dziś