Hejt to, czy jeszcze krytyka?

            Przed świętami internet (polski) oszalał ze śmiechu, widząc występujące z kolędą, czy czymś w tym stylu, niejakie siostry Godlewskie , skądinąd ziomalki z niedalekiego Malborka. No nie oszukujmy się, siostry owe spełniają wszelkie kryteria pozwalające z nich drwić do woli, a branie na poważnie ich występów samo w sobie by było drwiną. Więc mamy na You Tubie dwa pociesznie gibające się plastiki z ustami karpia – co od razu do nich przylgnęło – o umiejętnościach wokalnych z podrzędnego karaoke. No żeby to jeszcze robiły z dystansem, to by nie było problemu (i ogólnokrajowego rechotu), ale bardziej to wygląda na jakże modne ostatnimi laty wybicie się za wszelką cenę i bez względu na umiejętności. Tylko czekać aż wystąpią owe panie na jakimś kolejnym teleturnieju z kategorii "Mam Talent", z wielkimi ambicjami zrobienia kariery.

          No kompletny brak pokory i samokrytycyzmu!

          Tyle że już się wybiły. Podobnie jak niejaka Sexmasterka (?!) z jakże makabrycznym utworem: "Poka Sowę". Ba! Nawet wystąpiły w TVN, gdzie zarzekały się, że nie zwracają uwagi na zalewający je (acz bolesny) hejt (?!) i dalej będą robiły swoje.

          No, patrząc w komentarzach, prawdziwego, prymitywnego hejtu widziałem niewiele, a w większości bardziej jakże zasłużoną bekę. W ogóle nad tym prawdziwym hejtem przeprowadzono już badania naukowo/statystyczne i wychodzi nie dość, że jest go coraz mniej, to i tak zawsze i na wszystko trafi się jakiś zakomplexiony prymityw, dla którego niekonstruktywne (i najczęściej nielogiczne) zbluzganie czegokolwiek jest jego idee fixe. Tyle że jest to równie nieliczne, co prawdziwe czuby w realnym życiu. Sęk w tym, że jest to bardzo widoczne i na 100 normalnych wpisów, 1 prawdziwy hejt i tak będzie kłuł w oczy. ale nie da się tego uniknąć, podobnie jak upośledzonych psychicznie w rzeczywistości – prędzej czy później się na jakiegoś natkniemy. Jedynym wyjściem jest wtedy pozbycie się natręta – analogicznie w necie, zignorowanie hejtera.

          Nie byłoby problemu z niedorobionymi artystkami, ale owo hasło "Hejt" i "mowa nienawiści" robi ostatnio zawrotną karierę w mediach mainstreamowych, co już powoli wyklucza jakąkolwiek krytykę! Mianowicie każdą niepochlebną opinię można tak zakwalifikować… i tak się dzieje! Niektórzy doszli w tym do perfekcji i oczekują tylko pochwał i samych superlatyw, a narzekaczy, czy zwracających choćby delkatnie uwagę na błędy (w końcu nikt nie jest nieomylny) klasyfikują od razu jako niedorobionych gnomów i trolli.

           Jak choćby Jurek Owsiak ze swoim WOŚP. No nie mogłem o nim nie wspomnieć, jako że za tydzień ma znowu finał tego swojego cyrku. I wygląda na to, że ostatni, bo przez swoje ośle zaparcie i totalną już arogancję podpadł chyba wszystkim sensownie zdającym sobie sprawę z tego, że coś tu nie kaman. Poniżej wklejam jakże celny, chłodny i analityczny artykuł o tym co to jest*

            Sęk w tym, że społeczność internetowa to nie jakieś stado bezmyślnych pożeraczy wieści z TV (z korzeniami w PRL – jak już wcześniej pisałem), a bardziej ogarnięta grupa wychwytująca w mig wszelkie niedociągnięcia i bezlitośnie je krytykująca, lub wyśmiewająca. Bo mogą. Bo tak na to pozwala (jeszcze) ten internacjonalny Hyde Park. I w myśl starego, żydowskiego powiedzenia: "Gdy wiele osób mówi ci, że masz problem, to znaczy że go naprawdę masz." , krytykowany powinien się nad tym zastanowić przynajmniej. Tyle że krytykowani najczęściej przechodzą w stan kompletnego zamurowania, bo co im tam ten anonimowy plebs będzie życie układał!

            I wtedy robi się naprawdę śmiesznie, i żałośnie, i straszno nawet, jak mawiają ci ze wschodu…

* 

"Naiwnie ulegałem temu jazgotliwemu, costyczniowemu szantażowi moralnemu przez blisko dwie dekady, ciągnąc na to dzieci i namawiając innych. Aż zdałem sobie sprawę, że bynajmniej nie spontaniczne zaangażowanie służb publicznych (policja, straż, wojsko, placówki służby zdrowia, telewizja publiczna we wszystkich centralnych i lokalnych ośrodkach, szkoły, urzędy, firmy państwowe itd. ) – do promocji czegoś, co przynieść może nawet nie pół procenta wydatków NFZ na zdrowie Polaków i co utrudnia dziś często racjonalne zakupy w wielu szpitalach – jest kilka razy większe niż największy nawet pożytek z tej akcji.

950 odsłon(a), 1 odsłon(a) dziś